این مقاله چارچوبی فرهنگی برای آموزش عرب در طول دوران شیوع همه‌گیری کووید-19 ایجاد می‌کند. چنین آموزش‌هایی در داخل خانه‌های خصوصی رخ می‌دهد و چالش‌‌های روش‌شناختی مرتبط با حریم خصوصی را برای تحقیق ایجاد می‌کند. برای دور زدن این موارد، محققان زیادی برای جمع‌آوری داده‌های کیفی از خانه‌های دوستان و اقوام انتخاب شدند. آن‌ها داده‌ها در یک مقیاس بزرگ (2304 مشاهده و 1292 مصاحبه) را جمع‌آوری نموده و 1422 ابتکار عمل را برای تسهیل آموزش در طول دوران همه‌گیری بررسی کردند. علاوه بر این، آن‌ها 1390 جوک و لطیفه مربوطه را بر این اساس که طنز یک فرهنگ نشان‌دهنده احساس عمومی است، مورد بررسی قرار دادند. تجزیه و تحلیل داده‌ها وجود "آموزش در طول شیوع کووید-19" را نشان می‌دهد. این آموزش دیجیتالی است و بنابراین، نسبت به آموزش قبل از کووید-19 کمتر ملموس است و نیاز به بازآرایی مکانی و زمانی دارد. والدین‌محور است و مسئولیت‌های آموزشی را به حجم کاری والدین اضافه می‌کند. این امر صداقت را تضعیف می‌کند، زیرا والدین از طرف فرزندان خود آزمون می‌دهند. از آنجایی که در خانه مستقر است، حریم خصوصی محل سکونت دانش‌آموزان و معلمان را به خطر می‌اندازد. روابط جنسیتی (مبتنی بر جنسیت) را اصلاح می‌کند، بازیگران موجود را حذف می‌کند و از ذی‌نفعان جدید استقبال می‌کند. در مقایسه با آموزش قبل از شیوع کووید-19، از نظر فرهنگی متفاوت و از نظر آموزشی پایین است. این نوع آموزش "نماهایی" از تجربیات مثبت را ارائه می‌دهد که واقعیت‌های منفی را پنهان می‌کنند و به دانش‌آموزان بیشتر آسیب می‌رسانند تا این که برای آن‌ها مفید باشند. ما متوجه شدیم که مسائل بی‌سابقه‌ای در رابطه با "دانشجویان کوویدی" (که آموزش آن‌ها صرفا شکل آموزش کوویدی (آموزش دوران شیوع کووید-19) را شامل می‌شود) و "فارغ‌التحصیلان کوویدی" بوجود می‌آید.